De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. 5 jaar Mechelen, en dan terug naar Berchem

Zoals ik al vertelde, verhuisden we in 1952 voor mijn Vader zijn werk, naar Mechelen. Een van mijn eerste herinneringen is dat we in een nieuw huis terecht kwamen, en dat de muren nog wit waren, we moesten nog behangen of schilderen. Een van de eerste dagen , zat er in onze kamer , een grote zwarte spin, toen ik al gillend mijn Vader riep, zei hij dat dit zeker een Mechelse spin was, en dat die nog niet wist, dat wij daar nu kwamen wonen, hij nam ze voorzichtig vast en zette ze buiten, terwijl hij zei ” en zoek jij je nu maar een ander huis, ons Diane houdt niet van spinnen” Ik hield niet , en houd nog altijd niet, van spinnen, bij ons Bomma, zaten er altijd, ze had een grote tuin, dus die kwamen regelmatig binnen, wat altijd gegil en ons Diane onder de tafel, tot gevolg had.

Toen we pas in Mechelen, woonden, moest ik naar het ziekenhuis, om mijn amandelen te laten verwijderen, ik herinner me nog dat mijn keel toen pijn deed, en dat ik veel ijsjes mocht eten. dat zijn allemaal verre herinneringen van Mechelen.

Alle jaren was er ook een processie, wij moesten met de school mee in die processie, en omdat ik blond was, moest ik een lang lichtblauw kleed aan, en een lammetje in mijn armen ( geen echt hé) en ging ik mee als kindeke Jezus. Het was een lange processie, en ze duurde ook lang, ik weet nog dat ik heel moe was, maar het was wel plezant. Spijtig genoeg heb ik daar geen foto’s van.

Na een paar maanden , ondertussen had ik al veel vriendinnetjes, waar ik regelmatig ging spelen , en zij bij ons, zegden mijn tantes, dat ik al het Mechels dialect sprak , ik moest regelmatig horen ” er staat veel waaaater in de straaaat , van aan de staaaatie tot aan het klein seminaaaarie ” maar ik vond dat niet erg, ik heb dat altijd een leuk dialect gevonden. Nu zeggen ze soms nog dat ik een Mechelse aaaaa heb.

Na 5 jaar, begon mijn Vader terug te werken in Antwerpen, en verhuisden wij terug naar Berchem. Ik moest mijn vriendinnetjes achterlaten, en terug wennen aan een nieuwe school . Berchem en Mortsel, waar de familie woonde, dat was nog een vertrouwde omgeving, we gingen er alle weken naar toe, en brachten er dikwijls een deel van de schoolvakanties door.

Mechelen was een mooie tijd, en zit voor altijd in mijn hart, maar we kwamen, en zeker mijn Moeder, toch heel graag terug, naar Berchem en de familie. foto’s : Mijn zusje en ik, in de school, in uniform, en op wandel in Berchem, ik denk achter ons De Villegasstraat en in Mechelen met ons broertje die daar geboren is.