De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. De familiefeestjes
Jullie kennen ondertussen mijn twee families al een beetje, de familie van mijn Moeder, een hechte clan, die vlak na de oorlog allemaal in een huis woonde, en de familie van mijn Vader, met de Franse Bomma, die elke keer als ze kon naar haar familie in het noorden van Frankrijk reisde, en ons soms meenam.
Er werd graag gefeest, dat moest niet duur zijn, als ze maar allemaal samen kwamen, en plezier maakten. De ene keer was dat bij de jarige, de andere keer, bij ons Moemoe, of bij de Bomma. Er werd gezongen en gedanst, en zeker toen Tante Maria (ons Mit zei Nonkel John) , toen ze verhuisd was , en ingetrokken in het huis van haar schoonvader, een kast kocht met een echte platendraaier in. Dat hadden we nog nooit gezien, er werden platen te voorschijn gehaald, die breekbaar waren, en er werden nieuwe platen gekocht, die gedraaid werden op de familiefeestjes. Ik was een vrolijk kind, zong de hele dag, en er moest maar een plaatje, een paar keer op de radio gespeeld worden, of ik was er mee weg. Ik heb dikwijls op een stoel gestaan , om luidkeels Johnny Jordaans lied ” Bij ons in de Jordaan” of tante Leen’s ‘ Oh Johnny” te zingen, bijgestaan door de ganse familie. Mijn smaak is ondertussen wel een beetje veranderd. Bij ons Bomma zong ik de Franse liedjes mee, want ze luisterde altijd naar een Franse zender, en ik zong mee met haar van ” Sous le ciel du Paris” en ” les trois cloches” van Edith Piaf.
Ik heb goede herinneringen aan die feestjes, toen ik zelf getrouwd was, heb ik het nog een tijdje bij mij gedaan, maar een voor een, vielen de tantes weg, moesten we afscheid nemen van de grootouders, en ieder ging zijn eigen weg. Nu feest iedereen met zijn eigen familie, er wordt minder gezongen en zeker niet gedanst, maar we komen samen, en dat is het voornaamste.
Ik heb nog een mooie foto gevonden van het huwelijk van mijn Tante en Nonkel, broer van mijn Vader, die 3 jaar na mijn Vader en Moeder, in het huwelijk trad, nog niet met een groot feest, want in 1948 was de oorlog nog niet zo lang voorbij, en deed men het naargelang men het zich kon veroorloven. Er was wel weer een groot feest, in de zaal achter het volkscafé, dat weet ik van mijn ouders, want ik was nog te klein, ik sta wel mee op de foto, het kleine meisje vooraan, maar ik herinner me daar niets van, maar de Franse familie was er ook, ondertussen was er ook daar iemand met een auto, en er werd weer verbroederd en gezongen en gedanst dat het een lieve lust was. Ons Make vertelde, dat er een van de Vlaamse nichtjes, daar verkering kreeg met een Franse neef, maar het is niet blijven duren, de afstand was te groot. Niemand had telefoon, en ze zagen mekaar bijna niet, dus dat was moeilijk.
Voor mij was het allemaal één groot feest, we kregen nieuwe kleertjes, en iedereen was samen, samen zijn, en het gezellig hebben dat moet echt niet veel geld kosten, dat is tegenwoordig schijnbaar moeilijk, het kan niet genoeg kosten, maar dat betekent niet altijd, dat het daarom, gezellig is en dat de familie een hechte band heeft.
