De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. De prijsuitdeling
Een van de dingen, van vroeger, was op het einde van het schooljaar, de prijsuitdeling ( uitreiking) . Dat is nu vervangen door een meer intiem gebeuren, de proclamatie . Toen moest je een voor een naar voor komen, volgens de punten die je behaald had , de zaal zat vol, met ouders en familie, en iedereen wist dus of je het goed gedaan had of iets minder. als je als laatste op moest, was dit dus geen goed teken. Je kreeg een stapeltje boeken, en de eerste kreeg een kroontje. In Mechelen, bij de nonnetjes kreeg de eerste een lauwerkroon, gelukkig doen ze dat nu niet meer. Ik was een goede leerling, maar mijn zusje ocharme iets minder, ze droeg heel vroeg een bril, en toen werd er nog niet onderzocht of je misschien dyslectisch was, of zo. Ze had heel veel moeite met lezen, maar ze was heel goed in rekenen. Kwam er nog bij, dat ze heel verlegen was, ze was en is , het tegenovergestelde van mij.
Toen had je ook nog ” de beroepsorientatie” , ze verteld dat nu nog, die gaven de kinderen geen andere kansen dan ” je kon niet goed mee, dus beroeps ( mijn zus naar de naaischool) en je had goede punten, dus hop naar het lyceum of een gelijkaardige school. ( ik dus ) Mijn zus naaide helemaal niet graag, maar ja, toen hield je , je mond, en deed je wat je ouders of ” de beroepsorientatie ” zegden. Ik wilde zo graag naar de tekenacademie, maar daar was geen sprake van, dus niet.
Op die prijsuitdeling, moesten we altijd , samen met de klas iets opvoeren, ik vond dat heel plezant, maar mijn zusje niet, ze kwam niet graag op de voorgrond. Ook in de turnkring hadden we jaarlijks een feest, om het jaar af te sluiten, en waren er optredens van de kinderen die wilden, dat was niet verplicht. Ik deed dat graag, dus ik heb ooit samen met een ander meisje, het stukje opgevoerd, van ” er is een gat in mijne emmer, stomme Liza, stomme Liza ” ( die stomme Liza dat zou nu niet meer mogen) ik heb er nog een fotootje van.
Mijn broertje, ontpopte zich heel snel tot een kleine Joselito ( het Spaanse Heintje) hij had een heel mooie stem, een kleine Wiener sanger knaap . Hij heeft zo dikwijls op prijsuitdelingen, het liedje Mama moeten zingen, en thuis deed hij dat ook heel de tijd, voor mijn Moeder haar vriendinnen en zo, dat wij het echt niet meer konden horen. Hij was al verwend door mijn moeder ( enige langverwachte jongen) en zij wilde het liedje elke keer weer horen, en elke keer zat ze te snotteren, met haar zakdoek in haar hand. Ik was toen een eigenwijze tiener, en ik kon het niet meer horen, hij wist dat, en hij treiterde er ons mee. (een foto in Frankrijk, je ziet echt zijn deugnietengezicht op deze foto, en het beterde er niet op )Een broertje dat 7 jaar jonger is, is niet altijd een cadeau, tot zijn 14de vond ik het echt ” een ambetant joenk ” nu niet meer, hij is de theaterwereld in gegaan, en heeft onder andere, gedurende heel veel jaar, Lambik gespeeld in de musical van Suske en Wiske , hij is onlangs nog op tv geweest in het programma van James Cook . Wij hebben met ons drietjes , hij, mijn zus en ik, een goed contact, en zijn er voor mekaar als er iets is. Hij zingt nog altijd, treedt regelmatig op, en wij gaan met veel plezier naar hem kijken. Maar zijn kuren, toen hij klein was ben ik nooit vergeten . Ik herinner me nog goed, wij hadden een douche met een zitbad, hij hield van geurtjes, ik denk dat hij een jaar of 10/11 was, en mijn moeder gebruikte altijd Fenjal, ze stak dat weg, omdat hij een keer het flesje had leeggemaakt. Hij wou douchen , en toen mijn moeder ging kijken, zag ze hem amper zitten van het schuim, de hele badkamer onder het schuim, en toen zag ze de lege doos van Omo op de vloer staan, hij had er niets beter op gevonden, dan het waspoeder Omo in het water te gooien, en dan maar meteen de hele doos. En proper dat hij was! Het was een pateeke! En zo was er wel altijd iets met hem, maar nu is het een lieve broer .