De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. En hop, met de Auto naar Lourdes (1951)

Mijn vader heeft altijd in garages gewerkt, dus ook, vlak na de oorlog, toen hij terug was uit Duitsland, waar hij krijgsgevangene was geweest.

We hadden in onze straat de eerste auto, en ons Make wou naar Lourdes, en wij dus met de auto naar Lourdes. In die tijd, was dat langs de kleine wegen, je was dus heel lang onderweg, en ….. ik was wagenziek. Hoe dikwijls heeft ons Ma niet met mij achteraan gezeten, met een washandje op mijn voorhoofd, en een emmer, klaar om alles wat ik kwijt wou, op te vangen. Eens ik uit de auto was, voelde ik me goed, maar in de auto, en ik zei ” mijn lippeke doet zeer” moest ons Ma rap reageren, of de auto lag vol.

Wij logeerden soms bij boeren, soms in kleine pensionnetjes, allemaal op een kamer,  ik herinner me daar nog veel van, ik was 5 jaar, en mijn ouders maakten het voor ons zo aangenaam mogelijk, we zagen veel, stopten regelmatig onderweg, en we reden niet te lang aan een stuk, wegens mijn probleempje.

Van Lourdes herinner ik me vooral de lange rijen , zieke mensen, sommigen ondersteund of in een rolstoel, die de zegen van de Maagd Maria kwamen afsmeken. Dat was voor een kind heel indrukwekkend.

Ons Ma vertelde ons het verhaal, en in de kerk keken we onze ogen uit.

We zijn dan ook nog naar Biarritz geweest, naar zee voor de kindjes, en dan moesten we terug naar huis, want de moeder van mijn Vader, was Française (daar vertel ik later nog over) en de familie woonde in het noorden van Frankrijk, aan de Franse grens, zelfs in de straat waar de grens was, en mijn ouders wilden de familie nog bezoeken, de overgrootmoeder, zag ons niet veel, dus reden we nog langs daar.

Het was een lange rit, ik was zo ziek, en toen we eindelijk daar aankwamen,  en de douane, vroeg of we niets aan te geven hadden, zei ons Ma ” ja een ziek kind en een hele zak was” , ons Mémé heeft me dan vertroeteld, en ik kwam er snel terug bovenop. Die wagenziekte is gebleven tot ik zelf auto reed, toen ging het over, maar bij een slechte chauffeur, krijg ik het soms nog. Maar ik herinner me gelukkig ook de vele fijne momenten die we in Frankrijk altijd meemaakten. Ik ben wel nooit mee op schoolreis kunnen gaan, in een autobus was het nog erger.

Maar Frankrijk zit voor altijd in mijn hart, en al die fijne jeugdherinneringen ook.

%d bloggers liken dit: