De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Familiefeestjes en onze Pucky

Zoals ge ondertussen al wel weet, waren wij een hechte familie, die veel samen deed. Het is dan ook vanzelfsprekend, dat ik mij onze Kerstfeestjes nog goed herinner. De Tantes en ons Ma, stonden beneden bij ons Moemoe, de hele dag in de keuken, en het begon alsmaar beter te ruiken. Het menu bij uitstek, en dat was een feest, zo vlak na de oorlogsjaren, was een tomatenroomsoep, en dan konijn met pruimen en kroketjes, die ze de dag voordien al gemaakt hadden. Er werd ook een cake gebakken, en de boerenjongens werden uit de kelder gehaald. Wat was dat? boerenjongens? dat was een pot waarin het hele jaar rozijnen in brandewijn lagen te trekken , en dat werd na het eten door de grote mensen gedronken, of soms ook wel advocaat, die Tante Wiske zelf maakte. De mannen verkozen meestal een witteke. Wijn werd er bij het eten nog niet gedronken, dat zal ook te duur geweest zijn. Na het eten bleef iedereen rond de tafel zitten, en werden er spelletjes gespeeld, er werd gezongen, ieder om beurten een liedje ( Mie Katoen, kende gij de dochter van Marie Planché, streep, streep ……… het liedje van Berchem sport, enz? ) Het was altijd heel plezant, de kinderen maakten overdag, zaken die onder tafel werden doorgegeven, en waarvan men moest raden wat het was ( een aardappel met tandenstokers in, een namaakspin, een namaak drol, een plastiek zakje met bruine zeep in, een wilde kastanje) de gilletjes waren nooit ver weg, en er werd voor weinig geld nog veel plezier gemaakt. Die feestjes hebben wij, met de familie,  bljven doen, tot dat wij zelf kinderen hadden, en de tantes naar ons kwamen.

Ik zeurde al een hele tijd de oren van ons Ma haar hoofd, om een hondje te krijgen en op een dag stond onze Pa ineens met onze Pucky voor de deur, er was een oudere man, die bij hem in de garage kwam, die niet meer voor het beestje kon zorgen, en onze Pa had hem dan maar meegebracht. Ik was in de wolken, mijn zus minder, die was er bang van, en die weende de hele tijd, dus na enkele weken, zei ons Ma, dat gaat niet meer, ze is er veel te bang van, wat nu gedaan, en daar was de Charrel, hij naar boven , aan zijn Ma gaan vragen of hij het hondje mee mocht brengen, en zo verhuisde onze Pucky van het tweede naar het eerste en sliep hij zelfs in onze Charrel zijn kamer. Alhoewel, hij zat meer in de koepel, daar stond een oude zetel, die niet meer werd gebruikt, en die onze Pucky heel snel tot de zijne had gemaakt, hij lag daar dan ook veel in. Later, toen we allemaal verhuisden, is onze Pucky, meegegaan  met tante Maria, Nonkel John en de Charrel  en hij is 16 jaar geworden. Hij is dus , ook van mij, altijd een speelkameraadje gebleven. Ik ben dikwijls met hem en de Charrel gaan wandelen, onder de bomen van de Villegasstraat. Verder mochten wij niet. En ‘s avonds, als de stoelen op straat kwamen, en de buren mekaar daar allemaal zagen, zat onze Pucky er altijd bij, hij heeft een mooi leventje gehad.