De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Met Tante Wiske naar de zee

We woonden dus vanaf 1952 tot 1957 in Mechelen, voor mijn Vader zijn werk. Toen in 1953 mijn broertje geboren was, kwam Tante Wiske vragen, of we met haar heel de maand juli naar Blankenberge mochten, mijn zusje en ik, dan kon mijn moeder een beetje bekomen, en rustig genieten van onze nieuwe aanwinst. Ons Tante Wiske huurde daar een appartement, voor een maand, en ons Moemoe ging ook mee. Tante Maria, huurde daar ook een appartement, en ons Ma kwam elk weekend, langs, dus de familie was weer compleet, maar deze keer aan zee. Dat was de eerste keer, en is zo gebleven, tot ik 18 jaar was.

Wij reden ook nog veel naar de familie in het noorden van Frankrijk, maar dat was enkel met ons gezinnetje, alhoewel, ons Moemoe is daar ook een paar keer mee naar toegereden. Onze Franse Bomma en ons Moemoe kwamen goed overeen, en zijn dikwijls samen weggeweest. Eigenlijk heb ik nooit anders geweten, of de twee families kwamen goed met mekaar overeen, en dat is plezant, nooit ruzies geweten in onze familie.

Aan zee werd er veel gewandeld, maar ze huurden ook een cabine op het strand, zodat ze elke keer als het mooi weer was, boterhammetjes klaarmaakten, en mekaar zagen voor de cabine, om een rustige dag op het strand door te brengen, mijn neef de Charrel was er dan ook, en we hadden onmiddellijk vele vrienden, waar we dan bloemen mee maakten van crepepapier, die we omruilden voor schelpen. Toen onze Charrel begon te voetballen, hij speelde bij de jeugd van Berchemsport , zagen we hem niet veel meer, dan voetbalden ze op het strand, en daar had hij liever zijn nichtjes niet bij. In de namiddag gingen we soms bij Pinguin, een ijsje eten, en de tantes een wafel, ik heb daar mooie herinneringen aan, meestal werd er ‘savonds, in het appartement dat Tante Wiske huurde, samen gegeten, ofwel werd er iets gekookt, of ze haalden soep uit bij de beenhouwer er recht tegenover, of er werden, feest! , frietjes gehaald. Er was een frituur aan een van de trappen, niet ver van het appartement dat ze alle jaren terug huurden, dus een keer per week werden daar frietjes gehaald, en vrijdags vis, dan haalde ze gebakken vis, in een van de vele viswinkels die Blankenberge rijk is.

Hoe dikwijls dat wij in ons leven die dijk op en af gewandeld hebben , weet ik niet, maar het moet heel veel zijn. Elk jaar als we terugkwamen, was er weer iets nieuws in Blankenberge, er kwamen winkels bij, de fietskes, de Meli op de Pier, een nieuw café op het staketsel, je zag het echt veranderen. In mijn herinneringen was het ook altijd mooi weer, dat zal wel niet geweest zijn, maar ik herinner me geen regendagen. Tante Wiske en Tante Maria zijn heel hun leven een maand naar Blankenberge blijven gaan, en de Charrel is zelfs met een meisje van Blankenberge getrouwd.

Toen ik veertien was, spraken we af, met vriendinnetjes ( en stiekem ook vriendjes) aan de klok van het casino. Dat mocht van Tante Wiske, maar ” geen jongens he” ze had het moeten weten, we hadden allemaal ons vriendje, maar het was allemaal heel onschuldig, hand in hand lopen en de eerste zoentjes. Zo’n mooie tijd. En die dijk maar op en af lopen, wat moesten we anders doen , we zaten ook op de banken op de pier, en de jongens trakteerden op een ijsje. Soms huurden we ook met zijn allen een gocar, maar meestal hadden we daar geen geld voor, er werd nog samen gelegd ” hoeveel heb jij bij, en jij?? ” en we hebben mekaar toch enkele jaren achter mekaar teruggevonden aan zee, aan de klok van het Casino. Zonder gsm, gewoon even gaan kijken wie er was, en dan plezier maken. Zalige tijd.

Bij de foto’s : als een kleine diva op het strand