Wekelijkse Column van Diane Van Rillaer. En een keer per jaar, familie-uitstap naar …. de Coop

Ik hoorde regelmatig de tantes tegen ons Moemoe zeggen " we zullen dat voor onze bons wel in de Coop halen " Ik wist nooit waar ze het over hadden, maar ze kochten , veel in de Coopwinkel in de driekoningenstraat, en daar kregen ze dan bonnetjes voor, en een keer op een jaar, in januari, gingen we allemaal samen, met hun bonnetjes naar de grote Coopwinkel in de Van Wesenbeekstraat, in Antwerpen. Dat bezoek werd altijd afgesloten met een wafel, in de Expressbar, op de hoek van de Carnotstraat en het Astridplein. Wij, mijn zus en ik, vonden die uitstapjes altijd heel plezant, toen we in Mechelen woonden, kwamen we er speciaal voor naar Berchem, of als we bij ons Moemoe sliepen, de tweede week van de Kerstvakantie, dan vroegen we, of we niet naar Antwerpen moesten, uitstapjes met ons Moemoe en de tantes, waren altijd een beetje feest, het waren dan ook levensgenieters, en er werd veel gelachen.

Daar vond je alles van huisgerief, lakens, handdoeken, ik denk ook, kleine meubeltjes, ik herinner het me niet zo goed meer, maar als ik trouwde, heb ik van tante Maria nog haar bonnetjes gekregen, om handdoeken te gaan kopen.

Wat ik me ook nog herinner, is het kuisen van de ruitjes van ons Moemoe hare " continu" . Het was een halfronde stoof ( geen ronde want dat was een duveltje) en als het weer mooier werd, en de stoof ( kachel) niet meer moest branden, dan werden de ruitjes, die zwart zagen, gekuist , door ons Make of de tantes. Die ruitjes waren in Mica, (aluminiumsilicaat ) en als je die poetste met koude thee, dan werden die weer terug proper en mooi doorzichtig. Dat was een heel werk, maar dan was ons Moemoe weer gelukkig met haar propere stoof. Ze stookte er anthraciet 20/30 in , want ( ik hoorde dat van de tantes) eierebollen werden te warm, en dan verbrandde de rooster.

Ons Bomma, die in Mortsel woonde, had een leuvense stoof en daar gebruikte ze wel eierebollen in, en dan werd de pot van de leuvense stoof roodgloeiend. Wij hadden thuis een cuisiniere, met opzij twee deurtjes, en een ruimte, waar je iets kon in warm houden, of, in de winter, je voetjes kon inleggen, met als resultaat, dat je daarna wintervoeten had. Mijn man vertelde dat ze thuis ook zo’n stoof hadden, en toen hij een pot , uit de zijruimtes wou halen, dat deed met zijn blote handen, oei, de blaren stonden er op.

En zo komen die herinneringen, een voor een terug, een woord is soms genoeg om zich iets van zijn jeugd te herinneren. Ik denk vooral terug aan de aangename , gezellige warmte, van samen rond een kachel te zitten.