‘Als journalist moest ik zwijgen. Nu haal ik meisjes uit de seksindustrie in België’
EDEGEM – Liliane Bollaerts is een fenomeen in Edegem. 25 jaar geleden startte ze haar Oekraïne-project op. Vorig jaar werd ze daarvoor beloond met de ‘Prijs voor Verdienste’ vanwege de gemeente. Toen al schetsten we haar portret. Haar vzw steunt kansarmen, oorlogsslachtoffers, vluchtelingen, weeskinderen, éénoudergezinnen, alleenstaanden, bejaarden, zieken, gehandicapten en ex-gedetineerden in een land dat meer dan 70 jaar werd uitgebuit door het Sovjet-regime, in 1986 werd getroffen door de kernramp in Tsjernobyl en sinds 2014 een burgeroorlog kent, die al aan ruim 10 000 mensen het leven heeft gekost. Financiële en materiële steun is meer dan welkom. Meer info op www.oekraine-project-edegem.be.
Vandaag zaterdag waren een vijftiental beleidsverantwoordelijken uit Oekraïne te gast in het OLVE-college waar alle projecten uitgebreid werden voorgesteld. Eén van hen is Ihor Hnat (56), die in de buurt van Lviv, een stad met zowat 750 000 inwoners, in het Westen van het land, verschillende projecten heeft opgestart. ‘Ik was journalist. In 1988 maakte ik een kritische tv-reportage. Ik werd door de tweede secretaris van de communistische partij op het matje geroepen. Ze dreigden ermee om mij naar Siberië te sturen. Vanaf dat moment besloot ik om me in te zetten voor de zwakkeren in mijn land. Ik startte met een sociale patrouille om met de vele straatkinderen een vertrouwensrelatie op te bouwen om hen uit hun isolement te halen. Verder helpen we vrouwen, die slachtoffer zijn van huiselijk geweld, en vluchtelingen, onder meer uit de Krim, wat een almaar groeiend probleem wordt.’
Ihor bekommert zich ook om (ex-)gedetineerden en hun kinderen. De toestand in de gevangenissen is schrijnend. ‘Toen we nog onder het juk van de Sovjet-Unie stonden, was er een uitwisselingsproject met gedetineerden uit de Verenigde Staten. Na drie maanden was er een evaluatie. De Oekraïners, die in Amerika verbleven, smeekten om niet te moeten terugkeren en de Amerikanen wensten zo vlug mogelijk te vertrekken. Gevangenen worden beschouwd als vijanden van het volk. Een integratieprogramma bestaat niet. Daarom hebben we in Brody, op 90 kilometer van Lviv, een centrum opgestart. Daar kunnen gedetineerden van drie tot twaalf maanden verblijven. We hebben drie sociale werkers, één dokter en drie leraars. Een jurist en een psycholoog, die normaal met de straatkinderen werken, komen ook een paar keer langs. De bewoners worden opgeleid tot bijvoorbeeld schrijnwerker of lasser of werken op het veld. Met de landbouwopbrengsten steunen we de projecten. Gedetineerden zien vaak hun kinderen niet. Zo sprak een gevangene me ooit aan. Men noemde hem onhandelbaar. Na drie jaar in de cel smeekte hij om zijn kinderen te mogen zien. Ik regelde dat. Drie maanden later was er een nieuwe ontmoeting gepland. Ik moest eerst bij de gevangenisdirecteur komen. Die wist niet wat ik met de man had gedaan. Na de ontmoeting met zijn kinderen was hij een modelgevangene geworden en maakte hij kans om een deel van zijn straf (vijftien jaar) niet te moeten uitzitten.’
Er worden ook heel wat meisjes ontvoerd en in het Westen verkocht als seksslavin. ‘Vooralsnog hebben we er 43 kunnen bevrijden. Ook in België, onlangs nog in Gent. Maar er verblijven er hier nog een aantal. Dat weten we zeker. Om ze weg te halen hebben we een overeenkomst gesloten met de Duitse RTL. Zij dringen met verborgen camera’s en geluidsapparatuur bordelen en bars binnen. Alleen zo kan je de pooiers ontmaskeren.’ (EM)