De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. De vriendjes bij de Bomma in de straat
Zoals ik al vertelde , waren we in de vakanties veel bij de Bomma en bij ons Moemoe, en zeker toen we in Mechelen woonden.
Er waren ook regelmatig familiefeestjes, zie foto genomen op het feest voor de Huwelijksverjaardag van mijn Grootouders, in Mortsel. Daar waren ook altijd enkele Franse familieleden van ons Bomma, maar die bleven nooit lang want die moesten altijd met de trein terug. Er reden nog niet zoveel auto’s toen, en de mensen namen de trein. Naar de mis, als er een feest was, ging men , allemaal samen, te voet, zelfs met sommige huwelijken ging men te voet naar de kerk. Zeker als dat vlak na de oorlog gebeurde.
In de vakanties bij de Bomma, speelden wij altijd op straat, er werd door de hoven gelopen, langs het weggetje achteraan, waar alle huizen op uit kwamen, en er was veel plaats om ” Bedot” (verstoppertje) te spelen, of ” katteke ” ( mekaar proberen te tikken ) of ” schipperke mag ik overvaren” of men blinddoekte ook wel eens iemand om zo blindeman te spelen.
Er was tussen de kinderen, ook een heel lief meisje, Margrietje, onze Bomma’s en Moeders hadden ons op het hart gedrukt, dat wij Margrietje altijd moesten laten meespelen , en dat we lief voor haar moesten zijn, Margrietje, was al 19 maar ze had het syndroom van Down en ze gedroeg zich als een van ons, als ze kinderen op straat hoorde spelen, kwam ze al lachend aangelopen, begon te knuffelen, en wou meespelen. Voor ons was dat de normaalste zaak van de wereld, we wisten dat we haar niet mochten blinddoeken, en hoe jong sommigen onder ons ook waren, we waren allemaal vrienden, en Margrietje hoorde bij ons.
En toen was er een nieuwe vakantie, en Margrietje was er niet. Voor de huizen stonden enkele banken, en het was raar maar we zaten allemaal op de banken , zogezegd, te vertellen over het voorbije schooljaar, maar diep in ons hart zaten we allemaal op Margrietje te wachten. Later hoorden we thuis, of bij de grootouders, dat Margrietje ziek was geweest en dat ze overleden was. Dat was heel triest, het was ons vriendinnetje, en zoals we altijd allemaal samen waren, ze hoorde bij ons. Nu nog, denk ik regelmatig aan haar, het lieve meisje, dat altijd lachtte, en met iedereen vriendjes was. Als ik sterren aan de hemel zie, denk ik altijd ” dag Margrietje ” Ik vind het heel spijtig dat ik geen foto heb van die tijd, en van ons allemaal samen. Maar toen werden er nog niet zoveel foto’s gemaakt, daar dachten wij niet aan, we speelden de hele dag, en kropen ‘s avonds heel moe in ons bed ( er was ook nog geen tv. ) Voor ik ging slapen , was er elke avond, het moment dat ons Bomma, of ons Moemoe zegde ,” Diane uw gebedje” en dan ging ik op mijn knietjes en zegde ” Liefste Jezuske, zoeteminneke, maakt van ons Dianeke,een braaf kinneke” maar of dat veel heeft geholpen, weet ik niet ;o) .
