De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rill aer. Schildpad Gust, goudvis Angèle en een wandelende tak

Zoals ik jullie al vertelde, had onze Pa ooit een hondje, onze Pucky , meegebracht , om van mijn gezaag af te zijn. Dit was echter geen succes , omdat mijn zusje er bang van was, en onze Pucky verhuisde naar de eerste verdieping, naar de familie van onze Charrel, waar hij een heel gelukkig leventje had, en ik hem toch nog kon zien en er samen met onze Charrel mee kon gaan wandelen ( niet verder dan de Villegasstraat, hé mannen) ( ons Moemoe) .
Zo lang we onder ons getweetjes waren, en daarna toen mijn broertje nog klein was, kwamen er geen dieren meer , maar …….. toen mijn broertje groter werd, wou hij een diertje, maar mijn Moeder wou er niet van weten. Hij was redelijk verwend door ons Make, enige langverwachte jongen, en soms ook wel door ons, als hij het niet te veel uithing . Ik zal nooit vergeten, dat hij eens was gaan spelen bij een vriendje, hij kwam thuis en begon te zeuren om een Electro. Hij was juist jarig geweest, had heel veel cadeautjes gekregen, dus mijn moeder zei nee, dat zal met Kerstmis zijn. Hij bleef zeuren, weende krokodillentranen, dagen aan een stuk, hij hield niet af, en wij , zijn twee grote zussen, legden onze zondag bij mekaar , om voor hem een Electro te gaan kopen, dus keerde , eventjes , de rust terug in huis.
Het was hetzelfde met zijn gezeur om een huisdier, maar mijn moeder hield het been stijf, deze keer, geen huisdier. Op een keer, was hij weer gaan spelen bij een vriendje, hij zal een jaar of 9 geweest zijn, en hij kwam thuis met een schildpad, die hij prompt Gust noemde ( naar Nonkel Gust, een oom van mijn Moeder) Die mensen wilden de schildpad wegdoen, omdat ze een grote hond hadden, die met het arme diertje speelde, en daarom had hij hem gekregen, als zijn ouders het goed vonden . Hij zo blij als een kermisvogel, kon ons Ma ompraten, met als voorwaarde dat hij er voor zou zorgen, en dat ze buiten in een doos in de tuin bleef. Wij hadden achter in de tuin, een afdak, waar al het tuingerief stond, en hij maakte daar een beschut plaatsje, en zat alle dagen met zijn schildpad te praten, hij liet ze uit de doos, en dan kroop hij er naast, terwijl hij de hele tijd babbelde. Natuurlijk vergat hij ze ook terug in de doos te doen, dus als wij naar de tuin gingen, zat dat beestje soms vlak achter de deur, en moesten we uitkijken dat we er niet op trapten ,ocharme. Mijn Vader zei, toen de winter er aan kwam, dat ze in winterslaap zou gaan, dat hij iets in de doos moest leggen, waar ze onder kon kruipen, en dat deed hij, een jaar, het jaar daarop, vergat hij dat, ze zal onder de grond gekropen zijn, en we hebben haar , of hem nooit meer gezien. Hij miste haar, heeft overal gezocht, want ‘s avonds, bracht hij haar stiekem mee naar binnen onder zijn trui, zat in de zetel tv te kijken, tot ons Ma het zag, en dan zei hij ” maar ze kijkt zo graag naar Schipper naast Mathilde” , hij had altijd wel een uitleg, nog trouwens .
En dan was er de goudvis, Angèle genoemd, dat was het volgende huisdier, gewonnen op de kermis, direct een grote bokaal gekocht, en die stond te pronken op de kast in de keuken. Hij gedijde goed, werd redelijk groot, en op een keer kwamen we thuis en ons Angèle lag op de grond naar adem te happen, wat was er gebeurd, dat zagen we de volgende dag, er was te veel water in de kom, en die sprong er gewoon uit, pfffff, dat hadden we nog nooit gezien, gelukkig was ze altijd op tijd terug in het water, maar ze bleef dat wel doen, en op een keer moet het ‘s morgens, toen iedereen weg was, gebeurd zijn, want toen we ‘savonds thuiskwamen, lag ze dood, op de grond . arme Angèle, haar drang naar vrijheid was haar fataal geworden.
Ons Make had gezegd, ” en nu is het gedaan, geen huisdieren meer” maar op een dag , ons Ma was naar de winkel, als hij er mee thuis kwam, had hij in een doosje twee grote wandelende takken bij . Wij ( mijn zus en ik ) vonden dat maar niets, wat heb je daar nu aan. Het was in de zomer, de deur van de tuin stond open, maar spijtig genoeg, het doosje ook, ineens zag hij ze allebei op de kast lopen, en achter de kast vallen, en dat was naast de open deur, we hebben ze nooit meer gezien. Dus ons Ma heeft ze nooit gezien, wij vertelden het wel, en ze is onmiddellijk beginnen kuisen, omdat ze bang was, dat ze die in huis ergens zou tegen komen. Ik denk dat die gewoon in de tuin zijn gekropen, om daar een nieuw leven te beginnen. Ze hadden zelfs nog geen naam.
Dus tot zo ver de avonturen van mijn broertje, en zijn huisdieren, daarna had hij altijd veel vriendjes, en die vervingen zijn diertjes, want daar waren ook vedetten bij, maar dat is voor een andere keer.
foto van ons en onze Pucky, maar toen was ons broertje er nog niet , en van de Gust en Angèle is er geen foto.