De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Dag huis… Dag … 6 jaar samen in ons huis

Wij hebben, het huis , waar we allemaal samen woonden , in de naoorlogse jaren, en vooral gelukkig zijn geweest, en veel samen gedaan, een voor een verlaten, na 6 jaar.

Het was eigenlijk een beslissing, buiten ons om, Tante Maria ( ons Mitje) Nonkel John en de Charrel, die toen 12 jaar was, verhuisden naar de Groenenhoek, toen de vader van Nonkel John , alleen kwam te staan. Het was een heel huis, veel te groot voor een persoon,  , maar ideaal voor een jong gezin, de Charrel had ineens een tuin, en een mooie eigen kamer. Maar hij miste zijn nichtjes, en de tantes en nonkels die alle dagen rondliepen in hetzelfde huis. En vooral ons Moemoe, altijd daar, altijd een troostend woord, altijd thuis , altijd bij ons.

Tante Wiske, vond een benedenverdieping, voor ons Moemoe, met een klein tuintje, niet ver van waar zij woonde.   Voor ons Moemoe was het echter een hele verandering, de twee tantes werkten ondertussen bij Atea, dus, overdag was ze nu altijd alleen, maar, ‘s middags, kwamen ze bij ons Moemoe eten, dat brak haar dag, en ze vond dat fijn, om weer voor iemand te kunnen zorgen. Ze had gehoopt dat ze ons ook kon opvangen, indien nodig, maar……..

Onze Pa, kwam op een dag thuis, ging met ons Ma, apart zitten fezelen ( stil praten) en, curieuzeneus dat ik was, vroeg ik daarna onmiddellijk aan ons Ma, waarom ze zo stilletjes hadden zitten praten, en ons Ma, scheen er blijkbaar niet mee akkoord. Ze zei eerst niets, vertrok naar ons Moemoe, en toen ze terug kwam had ze rode ogen, ze had dus geweend.

Oei, nu moest ik het zeker weten, en toen zegde ze het “onze Pa, had de vraag gekregen van zijn baas, om een filiaal op te starten in Mechelen, met daarnaast een mooi nieuw huis, en vermits, ik in september naar ” de grote school ” ging, wilden ze begin augustus al verhuizen, zodat ik kon starten bij het begin van het schooljaar. Mechelen ??? dat klonk voor mij als een ander land, spraken ze daar wel nederlands? voor een kind van zes, is dat gigantisch, toen toch, nu niet meer. En ons Make kon haar moeder niet missen, Ze hadden nooit alleen gewoond, altijd allemaal samen. Vandaar die tranen.

En zo, kwam het oude huis, dat zoveel vreugde had gekend, alleen te staan, geen zingende zussen meer die de was deden in de koepel (veranda) geen lachende kinderstemmen, geen maaltijden meer , allemaal samen rond de tafel. Daaaaag Huis , Daaaaag mooie kindertijd.

%d bloggers liken dit: