De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Dag huis in Berchem, Hallo mechelen.

Zoals ik vertelde, lieten we allemaal , een voor een , het huis, in Berchem, achter, om ergens anders een nieuw leven te beginnen.

Begin augustus verhuisden wij naar Mechelen, waar mijn Vader een nieuwe uitdaging , voor zijn werkgever , aanging. Naast het filiaal was een nieuwe woning gebouwd, we hadden er alles, wat we nodig hadden, maar het was er stil , heel stil. Na 6 jaar samen gewoond te hebben met de familie van Tante Maria, en met ons Moemoe, was de verandering enorm. We konden altijd wel bij iemand terecht, er was altijd wel een luisterend oor, en de maaltijden samen, waren altijd een beetje feest.

Het was een mooi huis, maar ons Ma, miste haar familie, net zoals wij. Mijn zus en ik, moesten in september starten in een nieuwe school, wij zouden naar de zusters Apostolinnen gaan, in uniform. Wij , die slechts enkele maanden naar school waren geweest, want na de oorlog, stuurde men de kinderen nog niet zo snel naar de kleuterschool, wij wisten helemaal niet wat ons te wachten stond.  En de zusters waren streng, heel streng, gelukkig was ik een goede leerling, ik paste me snel aan, maar mijn zus niet, die had meer moeite om de nieuwe situatie te verwerken en ze miste het hardst van allemaal ons Moemoe. Een van de momenten die me altijd zijn bijgebleven, als er een zuster overleed, moesten alle kinderen, klas per klas de overledene gaan groeten, dit was voor een kind een heel onaangenaam moment, mijn zus is daarna , nooit meer iemand gaan groeten, dat bleef in haar hoofd spoken. Ja , de zusters hadden zo hun gewoontes. Een juf zullen we nooit vergeten, ze deed de eerste klas, Juffrouw Gaby, en ze was zo lief, toen ze trouwde, stonden er massaal veel kindjes met bloemen,  toen ze uit de Sint Romboutskathedraal kwam.

De Sint Romboutskathedraal, mijn baken als we terug van Berchem kwamen. Ik was nog altijd wagenziek, mijn moeder ging elke vrije schooldag naar ons Moemoe, met de trein, en ‘s avonds kwam onze Pa ons halen met de auto, ik keek, en keek , en het moment dat ik in de verte de Sint Romboutstoren zag verschijnen, wist ik ” we zijn bijna thuis ” want ook Mechelen werd na een tijdje ” thuis”

Onze Pa, vond het niet erg, dat we eindelijk alleen woonden, en de intimiteit hadden, waar elke familie recht op heeft, want toen we een jaar in Mechelen woonden, werd mijn broer geboren. Ik was zeven, en deed mijn eerste communie, en de hele familie was er bij, ze hadden snel de weg gevonden naar Mechelen, we woonden gelukkig dicht bij Nekkerspoel. We hebben er 5 jaar gewoond, en ik kom er nog altijd, met veel plezier terug, om al deze mooie herinneringen te herbeleven.