De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. De tafel in de koepel

Als ons Moemoe zegde ” mannen, ‘t gesproken dagblad gaat beginnen” dan wisten we dat we stil moesten zijn, want dan wou ze naar het nieuws op de radio luisteren.

Als de Charrel dan hoorde zeggen, dat het misschien ging onweren, dan zei hij ” kom, we moeten ons beschermen” en dan nam hij me mee naar de koepel ( veranda) en daar stond ze, de lange houten tafel, bedekt met een ” toile cirée ” en die gebruikt werd voor alles wat in de koepel gebeurde, ook om ons beschermen.

Zoals ik al vertelde had de Charrel de oorlog wel meegemaakt, en de laatste hevige jaren, was hij 5 en dan weet een kind dat nog, en hij was daardoor rap bang, ongerust, en hij maakte mij dan ook bang. Onweer, deed hem denken aan de bommen, dus, legde hij een oud laken dat we van ons Moemoe gekregen hadden, over de tafel, we installeerden ons daar onder, tot het onweer voorbij was, we hadden daar alles, bekers met limonade, boterhammen, speculaasjes, bananen, en een pillamp van Nonkel John . En als de donder te erg was, hielden we mekaars hand vast, en spraken we mekaar moed in.

Ik heb er nog altijd een beetje angst voor onweer aan overgehouden, als het nacht was, en we dus niet naar de koepel konden, of later, dan kroop ik,onder het bed, nu niet meer natuurlijk.

Onze Charrel was ook een dierenvriend . Ons Moemoe hing altijd vliegenvangers in de koepel, om de vliegen uit de keuken te houden, en ze verving die om de paar dagen. Hij vond dat vreselijk, en elke keer als er een nieuwe hing, stond hij de hele tijd te kijken of er geen vlieg of ander insect, zijn laatste uur daar beleefde.

Wij speelden tijden de vakanties de hele tijd in de koepel, of in het kleine tuintje, en op een dag hing er weer een nieuwe vliegenvanger, en zag hij ineens een kleine mot aan de vliegenvanger kleven. Hij ging iets doen, dat zag ik, hij zei tegen mij ” hou het doosje vanonder eens vast, dat hij niet wiebelt, ik ga dat er afhalen ” Ik deed dat, fier op mijn moedige neef, hij boog zich voorover, om te kijken hoe hij dat het beste kon doen, en aieaieaie, kleefde met zijn haar vast in de vliegenvanger. Dat is sterke lijm, hij probeerde los te geraken, maar daardoor raakte hij nog met meer haar vast, en hij had veel en mooi haar. Hij riep ” Diane, haal ons Moemoe” Toen ons Moemoe kwam, had ze een schaar bij, ze wist dat ze dit niet zo maar zou kunnen verwijderen, dus ze sneed het stuk vliegenvanger, in de Charrel zijn haar, er tussenuit, en ging met hem naar een kapper , ik denk in de Willem Van Laerstraat. Ik zie hem daar nog stappen, naast ons Moemoe, met dat stuk vliegenvanger boven in zijn haar. Hij kwam heel kortgeknipt terug, en het was snel vergeten, maar daarna was hij wel voorzichtiger met vliegenvangers.