De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Dit vergeet ik ook nooit

Zoals ik al vertelde in een vorige column, kreeg ik , na 7 jaar , nog een broertje , een vrolijk ventje, maar rotverwend door ons Moeder, zo blij als ze was met een jongen, na 2 meisjes. Vooral mijn zus, nam hem overal mee naar toe, ik niet, toen hij groot genoeg was, om mee te nemen, was ik ondertussen 14 en wou ik hem echt niet meenemen, als ik met mijn vriendinnetjes ( of vriendjes) wegging. Er kwam ook nog bij dat hij alles aan ons Ma ging vertellen, dus werd mijn zus , twee jaar jonger dan ik, er mee opgescheept. We maakten er soms toeren mee, mee. We moesten hem goed in het oog houden, of hij stak van alles uit. Ik zal nooit vergeten, mijn Moeder ging regelmatig wassen in de Wasserij Goossens in de Ferdinand Coosemansstraat, een grote wasserij, waar je ook de lakens en zo kon " mangelen" en men kon er een kop koffie drinken, terwijl men wachtte. Wij gingen daar graag naar toe, vonden het leuk om te helpen, tijdens de vakantiedagen, maar ons Ma zei de hele tijd, om goed op broertje te letten. Op een dag had ons Make de witte was gedaan, en waren er katoenen maandverbanden bij, toen droegen ze dat nog. Ik zal toen 12 geweest zijn, maar kende dat ook niet, en toen wij vroegen wat dat was, zei ons Ma , die vrij preuts was , dat het slaapmutsjes waren. ( dat ging open, zodat je er watten kon insteken) . Wij slikten dat, onnozel dat ze ons hielden, en op een bepaalde moment, waren we ons broertje kwijt, tot we hem plots zagen rondlopen met zo’n maandverband op zijn hoofd, hij was toen 5 jaar, en de clown aan het uithangen voor de hele wasserij. Iedereen stond te lachen, tot ons Make, hem met een rood hoofd bij haar riep, en ze het " hoedje " verwijderde. En wij kregen een utbrander omdat we hem niet in het oog gehouden hadden. Toen hij 9 was, heeft hij , toen er vriendjes op bezoek waren, ook eens een vuurwerk gemaakt op zolder, gelukkig had ons Ma lont geroken ( of een brandlucht) en kon ze op tijd erger verhinderen. Het was een deugniet, maar we konden hem niet missen, en nu nog niet!

Mijn Bompa, was , zoals ik al eens vertelde, in de eerste wereldoorlog, gepakt van de gas, en ziek teruggekomen, hij is voor de rest van zijn leven longpatient gebleven. Toen ik 8 jaar was, werd hij erger en erger ziek, en verplaatsten onze Pa en zijn broer, zijn bed naar beneden, zodat hij geen trappen meer moest doen. We gingen regelmatig op bezoek, en het laatste jaar, kwam hij zijn bed niet meer uit. Toen had mijn Bomma, een " kakkendoor" naast zijn bed gezet ( een wc stoel ) omdat hij echt niet meer uit de voeten kon, en hij wou niet naar het ziekenhuis. Mijn Bomma was een sterke vrouw, ze werkte nog als kokkin bij een grote familie, dat heeft ze gedaan tot haar 78 jaar, ze werkte in haar tuin, waar ze haar eigen groenten kweekte, kookte altijd vers, en verzorgde toen ook nog mijn Bompa. Ze maakte altijd, met kersen van de kersenboom in de tuin, voor Bompa , een lekkere Clafoutis, ze was Française, en ze kon dat heel goed maken, ze kon heel goed koken, en maakte alles vers. Bompa is gestorven toen ik 12 was, en in het begin, was ze echt een beetje verloren, want hij was ziek, maar hij was er altijd, en ze kwamen heel goed overeen. Ze heeft alles voor hem gedaan. Mijn broertje was 5 toen Bompa gestorven is, hij zal zich daar niet veel meer van herinneren, het eerste wat hij vroeg toen we de eerste keer op bezoek gingen, en Bompa was er niet meer " waar is Bompa zijne kakstoel gebleven" hij was daardoor gefascineerd, dat men zomaar naast zijn bed een wc-stoel had gezet. Als we , onze overgrootmoeder in het noorden van Frankrijk gingen bezoeken, met onze Bomma, dan ging hij altijd mee terug naar huis, wij bleven dan slapen bij de broer van ons Bomma, Nonkel Marcel en Tante Paula, die hadden 4 kinderen, en wij sliepen met de 2 jongsten altijd samen in een groot bed, en tegen dat we terug naar huis gingen , spraken we goed Frans, een kind leert snel hé, maar ons Ma, nam ons broertje liever mee naar huis, hij was ook 7 jaar jonger en een deugniet, dus had ze hem liever bij haar. En zo waren dit weer enkele terugblikken over mijn jeugd, die ik nooit zal vergeten.