De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. En drie keer achter mekaar, naar dezelfde film

In 1961 was daar plots , in de Berchem Palace, op de Grote Steenweg, de film " West Sidestory " Wij gingen op een woensdagnamiddag met enkele vriendinnetjes ( echt alleen maar vriendinnetjes, hoor) er naar kijken, en kwamen zwijmelend van verliefdheid buiten, Bernardo , gespeeld door George Chakiris, had ons hartje gestolen, wat een knappe gast, we droomden er allemaal van. Daar waren de vriendjes van de school, of van de scouts niets meer tegen, spijtig dat hij zo ver woonde , dus we gingen opnieuw naar de film, bleven zo lang mogelijk zitten ( vroeger, liepen de voorstellingen gewoon door, je kon elke film meerdere keren zien als je wou) en droomden weg in zijn mooie ogen.

Zaterdags, gingen we nog eens terug, we kochten de plaat, legden er allemaal voor samen, speelden die om beurten , keer op keer, op onze kamertjes, tot onze Pa gek werd van steeds diezelfde liedjes, en de volgende Papa geteisterd werd door"Maria " en "America" en luid meezingende teenagers, die nog maar over een ding konden praten, over die mooie film, die we allemaal minstens drie keer zagen. Wat waren we nog naief, onnozel, maar niets weten, en overal in geloven is zalig, je moet alles nog zelf ondervinden, en dat kwam snel genoeg. Ook " love me tender" van Elvis Presley, was zo’n topper, de films met Peter Krauss en Conny Froboes waren bij vele teenagers ook erg populair, en nog vele anderen.

De meeste van de vriendinnetjes, hadden een eerste vriendje, en de Mama’s waren ongerust, de Papa’s daarentegen, waren niet te spreken over " die nozems met hun brommertjes" die steeds maar weer voorbij kwamen gereden, tot ze een glimp van hun aanbedene opvingen. Voorgelicht, daarentegen waren we niet, onze Moeders waren allemaal vrij preuts opgevoed, over die dingen werd niet gesproken, en het meeste dat we te weten kwamen, was door een ander vriendinnetje, die dan weer iets te weten was gekomen, van iemand anders, dus we wisten niets. Zoals Toon Hermans het ooit zo mooi zegde " tegen Miep zeiden ze " doe maar wat Jan zegt", en tegen Jan zeiden ze niets" We waren allemaal wel slim genoeg, er was nog altijd de Bibliotheek, en we zouden het allemaal wel leren al doende, alles op tijd en stond. Ik herinner me een ding nog goed, toen ik 13 was, en het de eerste keer " die dag van de maand was" liep ik in paniek naar mijn Moeder, want ik wist echt van niks, om te vragen wat dit nu weer was, en ze werd rood, bloosde tot diep in haar hals, en zei toen " Proficiat, je bent nu een groot meisje, dat gaat alle maanden terug komen, en blijf aub van de jongens weg" ze vertelde het tegen mijn Moemoe en tegen de tantes, en iedereen zei " Proficiat" maar ik vond echt niet dat daar veel proficiat aan was. Ik dacht " alle maanden, oh nee" en onderling, bij de vriendinnetjes , werd er over gepraat, en werden zij die nog niets hadden, ingelicht, dat het op komst was. Waarom we bij de jongens vandaan moesten blijven, kwamen we later te weten. Sommigen als het te laat was, maar ik gelukkig niet, ik heb altijd mijn verstand gebruikt. In onze tijd waren er dikwijls meisjes die op hun 16de moesten trouwen, en dat kwam omdat ze van niets wisten. En dan was het paniek. In deze tijd kunt ge U dat niet meer voorstellen, dat we zo naief waren. Maar ja, ze hielden ons onnozel hé.

Maar niks dan goede en fijne herinneringen, ook aan de turnkring, behalve een, we turnden ook op toestellen, en op een bepaalde moment, toen ik de ongelijke leggers van de dubbele brug, wou gelijkzetten, zakte de hoogste bar naar beneden, en zat ik er met mijn hand tussen gekneld, Dolly, een van de leidsters, heeft dan de stang terug omhoog gedaan, zodat ons Ma, die ook als leidster bezig was, mijn hand kon bevrijden. En dan naar het ziekenhuis waar het genaaid moest worden, je ziet het litteken nog steeds. Bij de foto, ons Make die iemand bijstaat aan een van de toestellen, en de fameuze brug op de achtergrond, en ik als 16/17 jarige . ( met de zon in mijn ogen)