De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. En nog meer mooie herinneringen…….. aan de kermis

Een van de mooiste herinneringen aan mijn kindertijd, waren de liedjes op de radio, soms danste mijn Vader met mijn Moeder de kamer rond, als er een wals of zo speelde, maar als het liedje van André Claveau, ” viens danser avec Papa” speelde, (zette het vandaag op FB) dan nam hij me ofwel op zijn arm, ofwel, zette ik mijn kleine pantoffelvoetjes, op zijn grote schoenen, en zo dansten we samen de kamer rond, terwijl hij het meezong, ik koester dat liedje nog altijd als een mooie herinnering. We deden het ook met onze kleindochter, haar voetjes op de grote voeten van Pépé, en zo dansten ze , dat vond ze ook heel plezant. Ik heb van jongsaf, altijd veel gezongen en gedanst, ik was een vrolijk kind. zingen en dansen, en ik was blij , ook op de familiefeestjes, werd er veel gezongen. En ik kende al de liedjes van de radio, omdat ons Make en de tantes, ook altijd zongen , terwijl ze wasten en poetsten. We waren een muzikale familie, ons Make zei altijd ” dat hebben we van ons Va, die kon ook mooi zingen” Vava is spijtig genoeg gestorven enkele maanden voor ik geboren werd, ik heb hem nooit gekend.

Een keer per jaar, in juni, ging de hele familie samen, naar de Sinksenfoor, op de Zuidkant van de Leien. Iedereen piekfijn uitgedost, (zie foto van mijn zusje en mij, op weg naar de kermis) want dat was een feestje. We namen de tram, en begonnen aan onze wandeling, langs de kramen, attracties, en we roken de heerlijke geuren, die bij een kermis hoorden. Ik kon spijtig genoeg, nooit op een paardenmolen zitten, ik was wagenziek, en alles wat draaide kon ik vergeten, later bleek dat dit kwam door mijn evenwichtsgevoel, waar iets aan scheelde, ik heb er nog last van. Maar ik kon wel een pakje trekken, aan de kraam, waar er pakjes aan lange koorden hingen, waar we dan eentje mochten uitkiezen. Of eendjes vissen, of later in de botsauto’s, maar dan was ik al ouder. Meestal werd je als je 14, 15 jaar was, , uitgenodigd in de botsauto’s, door een jongen die een oogje op u had, en was dat meestal een reden om daarna bij u te blijven lopen, terwijl je verder ging, ik stapte dus niet snel in, want dan geraakte je er niet meer van af, ik had dat vrij snel door en ik was nogal kieskeurig, en mijn zusje was er altijd bij, ik mocht alleen niet buiten.

Frietjes kregen we nooit op de foor, wel werd er een zak smoutebollen gekocht , per familie, en die werden dan verdeeld, dan hing gewoonlijk alles vol bloemsuiker. Als we thuis frietjes aten, maakte onze Pa een puntzakje voor ons, en kregen we zo ons frietjes, dan was het ook een beetje kermis, hé. We hadden ook twee maal kermis in Berchem, 1 maal in mei, en eenmaal, samen met die grote braderij, in september. En later kwam de familie naar Mechelen, toen we daar gedurende 5 jaar woonden, en gingen we daar samen naar de kermis. Ons Franse Bomma woonde in Mortsel, dus natuurlijk was daar ook kermis, en gingen we daar ook elk jaar naar toe, vroeger was het de gewoonte dat men de familie uitnodigde als er kermis was, mijn Bompa was van de kanten van Begijnendijk, en daar stond zelfs een spiegeltent, als er kermis was, ook daar werden we elk jaar uitgenodigd.

Mijn man die zijn jeugd in Borgerhout doorbracht, vertelde over de kermis, op het Jan Borluutplein, waar hij ging schieten op stenen pijpjes, hij won er ooit een vaasje mee, dat hij aan zijn grootmoeder cadeau deed, en dat nu terug bij ons staat, want nadat zijn vader overleden was, kwam dat vaasje terug bij ons terecht. (foto)

Allemaal leuke herinneringen die je nooit vergeet, en die jullie ook wel zullen hebben.