De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. En op het eerste woonde onze Charrel (Charles)

Zoals ik al vertelde, woonden wij met de hele familie, tot mijn zesde, in een huis. Op het eerste woonde tante Maria ( ons Mit , zei Nonkel John) Ze hadden 1 zoontje, mijn neef dus, onze Charrel, hij was 6 jaar ouder dan ik, en een beetje een moederskindje. Natuurlijk, hij had de oorlog meegemaakt, en dat had hem wel getekend.

Hij lustte bijvoorbeeld, geen kaas, want tijdens de oorlog was dat er niet, dus hij kende dat niet. Als onze Vava, hem meenam, naar ” het werk van den akker” de volkstuintjes werden zo genoemd, dan moest hij maar een open paraplu, op het weggetje zetten, en daar kwam de kleine Charrel niet voorbij. Ik weet niet waarom, maar dat heeft men dikwijls verteld, en hem er later mee geplaagd.

Hij was mijn neef, maar ik zag hem meer als een grote broer, die ik niet had, wij waren altijd samen, hij heeft me veel geleerd, we speelden beneden, in de ” koepel ” ( nu zegt men veranda) met de houten wasspelden van ons Moemoe, we maakten daar van alles van, zo vlak na de oorlog, hadden de kinderen nog niet zoveel speelgoed, we moesten onze fantasie gebruiken, en we maakten speelgoed van hetgeen we in huis hadden. Bellen blazen, met sop dat ons Moemoe maakte, met een klein wit stenen pijpje, of diertjes maken, met de kastanjes die we vonden, op het pleintje achter onze hoek.

Onze Charrel, heeft me geleerd, om te bikkelen , met de ” trottinette ” ( step) te rijden, en met de ” marebollen ” ( knikkers ) te spelen, en toen ik 12 was, en we niet meer allemaal in een huis woonden, bleef hij mijn grote vriend, hij heeft me leren ” jiven” ( rock & rollen) op de muziek van Bill Hayley. Toen hij bij het leger was, ik was toen 12, schreef ik hem lange brieven, want ik miste hem.

Dit zijn allemaal mooie jeugdherinneringen, we hadden, vlak na de oorlog , niet veel, maar we verveelden ons nooit. En vergeten ben ik het ook niet.