De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Er was ons Moemoe, maar er was ook … De Franse Bomma

Zij was een jong meisje, dat in het Franse Comines woonde, en dat alle dagen , de grens over stak , naar het Belgische Comines. Zij werkte daar , bij een grote welstellende familie, in de keuken, om de kokkin te helpen, waar ze heel veel van leerde, alle keukengeheimen, die ze later zelf gebruikte, toen ze als kokkin werkte.

Ze deed boodschappen met de fiets, en zo ontmoette ze een jonge soldaat, tijdens de eerste wereldoorlog. Hij was een vlaamse boerenzoon, vocht in de grote oorlog, werd gekwetst, en, ik weet spijtig genoeg niet hoe ze elkaar ontmoetten, maar op de een of andere manier, zag hij haar altijd voorbijrijden, zei hij goede dag, antwoordde zij, en hop, de vonk sloeg over, en alhoewel zij geen Nederlands sprak, en hij geen woord Frans, werden ze een koppel en bracht hij haar mee naar Vlaanderen. Ze bouwden een huisje in Mortsel, want dit verhaal gaat over mijn grootouders van Vaders kant.

Mijn Grootvader is nooit gezond geweest, hij heeft altijd de gevolgen gedragen, van het Chloorgas dat in de oorlog gebruikt werd, zijn longen waren ziek, mijn grootmoeder zei altijd ” gepakt van de gas” In het begin heeft hij nog enige jaren gewerkt, bij ” de ijzeren weg” ( nu de NMBS) maar later kwam hij in de invaliditeit terecht, en mijn Vader vertelde dikwijls, dat hij veel thuis was, en veel ziek, ik heb hem nog een aantal jaren als kind gekend, altijd in zijn zetel met een puffer.

Mijn Grootmoeder, de Bomma, was een sterke vrouw, ze werkte bij een rijke familie als kokkin, ze kon geweldig koken, ik heb veel van haar geleerd, en ze kweekte in hun grote tuin, zelf haar groenten. Onze Bompa was daar mee begonnen, maar door zijn gezondheid kon hij dat niet meer, en zij deed het dan allemaal maar zelf. Tot haar 85ste reed ze op haar fiets, naar de winkel, en als ze bij mij langs kwam, toen ik getrouwd was en zelf al kinderen had, bracht ze altijd bananen mee voor de kinderen, nooit snoep.

Onze Bompa is vroeg gestorven, en zij heeft tot haar 78ste bij die familie gewerkt, ze bereidde daar ook feestmalen , als er in de familie iets te vieren was. De mensen waren heel goed voor haar, ze wisten maar al te goed, wat een parel ze in huis hadden, ze heeft daar 50 jaar gewerkt.

Ze leerde vrij snel Nederlands, maar bidden en tellen deed ze altijd in het Frans. En als het heimwee te erg werd, nam ze de trein naar Frankrijk, naar haar familie, om daar enige dagen te verblijven, Toen wij klein waren, heeft ze ons dikwijls in de vakanties , meegenomen, maar dat vertel ik later nog.