De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Heimwee naar de familie in Comines

Mijn Bomma, zoals U al las in mijn vorige columns, was van Frankrijk, le Nord, naar Mortsel verhuisd, toen ze trouwde met mijn grootvader. Ze was hier al snel thuis, ze was een heel sociale vrouw, babbelde met iedereen, in het begin half frans , half vlaams, maar ze leerde snel. Ze heeft altijd een frans accent gehad, en bidden en tellen bleef ze in het frans doen, maar ze paste zich snel aan. Ze had wel heimwee, naar haar familie, haar broers, ze had 4 broers, 3 oudere broers die hun zusje altijd op handen gedragen hadden, en een nakomertje, die 12 jaar jonger was als zij, en die ze het meest miste, ze had hem mee grootgebracht.

Dus, als het heimwee te groot werd, nam ze de trein, en vertrok, voor 2 dagen naar Comines, bezocht er iedereen, en kwam met volle zakken van daar terug, met etenswaren die men hier toen nog niet verkocht , o.a. rode biet, franse kazen en Picon. Ik heb , toen ik klein was, bij haar rode bietensla leren eten. Ze kon enorm goed koken, ze had in de leer geweest bij de kokkin van een Franse familie die aan de grens woonde, en ze had daar alles geleerd, ik kook nog steeds sommige gerechten, zoals ik het van haar geleerd heb. Ze maakte zelf clafoutis, met de krieken die in haar tuin groeiden, mijn bompa had een moestuintje, met ook enkele fruitbomen en ze bereidde haar quiches , en andere groentetaarten, elke keer als we bij haar gingen slapen. Als je bij haar kwam, rook het er altijd goed, ofwel had ze een taart in de oven staan, ofwel maakte ze een stoofschotel, maar eten was er altijd genoeg.

Ze heeft altijd verteld, toen haar zonen ouder werden, en ze met een meisje naar huis kwamen, dat de jongens dachten dat alle vrouwen zo goed konden koken.

Toen haar jongste broer oud genoeg was om de kleine brouwerij in Comines , over te nemen, en hij de klanten bezocht , in die tijd, nog met paard en kar, zie foto, reed ze met hem mee, telkens als ze bij haar familie was, en dan kon ze nog eens haar hartje ophalen, en 2 dagen Frans spreken. Ze had ook een goed contact met haar schoonzussen, die schreven haar brieven, en hielden haar zo op de hoogte van alles wat er gebeurde ” chez nous” .

Ze was gelukkig een sterke vrouw, want mijn Bompa was ziekelijk uit de oorlog gekomen ( gepakt van de gas) en zij hield heel het huishouden draaiende, terwijl ze als kokkin ging werken bij een rijke familie. Later gingen wij dikwijls met haar naar de familie in Comines, maar dat is voor de volgende keer.