De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Met ons Bomma naar de familie in Frankrijk (le Nord)

Zoals ik in de vorige columns schreef, was ons Bomma van het noorden van Frankrijk, haar jongste broer die 12 jaar jonger was dan zij, en die ze mee opgevoed had, woonde in de straat van de grens, in het Franse Comines, ik voeg een oude postkaart bij, waar je de grensovergang op ziet, van Comines Belge, naar Comines France. Oncle Marcel en Tante Paula, hadden 4 kinderen, waarvan drie van onze leeftijd, dus het was altijd dolle pret , als we hen terug zagen. Ons Bomma en wij, sliepen altijd bij hen, als we voor 2 weken, naar daar gingen. Wij gingen in de grote vakantie altijd naar de Bomma voor 2 weken, en de andere twee weken naar ons Moemoe, en ons Bomma vroeg altijd aan onze Pa, om ons naar Comines te brengen. De eerste nacht sliepen we in het grote bed , samen met ons Bomma, maar we bleven zeuren, om in een groot bed te mogen slapen, met de neefjes en ons nichtje, dus vanaf de tweede nacht was het feest, mijn zus was 3 jaar, mijn neefje 4 jaar, het andere neefje en ik 5 jaar en Marie Jeanne , mijn nichtje was 6 jaar, je begrijpt, dat het leuk was, om met allemaal in het grote bed op zolder te slapen. Het was lachen, spelen, tot Nonkel Marcel naar boven kwam en zegde ” et maintenant c’est fini” ( en nu is het gedaan) . Op een avond onweerde het, we sliepen onder het dak, en we waren allemaal zo bang, bij elke donderslag, gilden we het uit, en toen is onze lieve tante naar boven gekomen om ons gerust te stellen. Zij was echt lief, ik herinner me nog altijd, dat ze de biefstukken sneed met een schaar, om elk kind even veel stukjes te geven.

In die tijd konden de kinderen nog op straat spelen, en er werd over en weer gefietst, over de grens en terug, dat het een lieve lust was, maar de douane kende de kinderen die dat deden, en ze zegden niets. Wij speelden buiten, tot het donker werd, toen kon dat nog. Voor ons , stadskinderen, was dat heel apart. In de Vredestraat, en later in Mechelen, konden wij ook op straat spelen, maar hier zaten wij achter de huizen in de velden, en er werd al eens een raapje getrokken, om op te smullen ( geleerd van de neven)

En zo kwam het dat wij al heel jong goed frans konden spreken, als je 14 dagen, op die leeftijd de hele dag Frans moet spreken, dan leer je snel; Wij hebben nog altijd een goed contact met onze jongste neef, de oudste woont in Bretagne, en de twee anderen zijn er spijtig genoeg al niet meer. Foto’s bij deze column : ons overgrootmoeder ( die tot haar 90ste mee hielp in het volkscafeetje van de oudste zoon)  en ons Bomma met ons op de arm, en nog een latere foto waar ons broertje al bij is, maar die nam ons Ma mee terug naar huis, die wou niet blijven (Mama’s kindje) Ik heb heel goede herinneringen aan die vakanties bij Tante Paula, als onze neef komt vertellen we er dikwijls over.