De wekelijkse column over de jeugdjaren Diane Van Rillaer. Ons Jeanne, het schaap, en de kippen eten geven

Wij gingen heel graag naar ons Bomma. Ze woonden in Mortsel, maar dat was , voor ons stadskinderen , toen nog ” den buiten” , ik spreek over de jaren 50 , en ons Bomma woonde niet in het centrum. We kwamen meestal met de trein, stapten af in station Oude God, en dan te voet naar de Bomma.

Daar waren we altijd weer de koning te rijk, een grote tuin, ons Jeanne, hun schaap, de kippen, de Bompa zijn duiven, en konijnen. We bleven meestal een tijdje slapen, en speelden er met de kinderen uit de buurt.

Ik weet niet meer waar hij woonde, maar de Bomma ging ook altijd met ons, door de wei, naar de boer, boter en melk halen, in een metalen melkkit . Er stonden nog niet veel huizen, als we door de wei gingen, nu is het er volgebouwd.

Achter hun huis liep een weggetje, alle achtertuinen kwamen daar op uit en iedereen kwam langs achter binnen, de “koepel” ( nu veranda) was nooit op slot, iedereen kweekte zijn eigen groente, en wat de ene te veel had, werd geruild met de andere, die dan weer te veel had van iets anders. Ik weet niet of het waar is, maar ik had de indruk dat de mensen veel meer met elkaar leefden, dan naast elkaar. Ons Bomma kwam met iedereen overeen, en ze stonden allemaal altijd klaar voor elkaar.

Ik mocht van onze Bompa altijd de kippen eten geven, en als er iets was dat ons Jeanne, hun schaap, graag lustte, mocht ik dat ook gaan geven, van de duiven moest ik afblijven, onze Bompa zijn ” duivenkot” was zijn heiligdom, ik mocht alleen naast hem staan en ” kom, kom, kom” roepen als ze weer naar huis moesten komen. Dat deed ik heel graag, toen later mijn broer geboren werd, deed ik dat ook naar hem, maar die kwam niet.

Ze hadden ook konijnen, maar ik wist niet dat die regelmatig in de pot verdwenen, anders had ik daar nooit van willen eten, maar ja, het waren andere tijden . Ons Bomma maakte altijd een grote pot, heel lekker, met pruimen en zelfgemaakte kroketjes. Ik wist lang niet welk vlees we aan het eten waren, maar het was wel lekker. Arme konijntjes!

Het was echt een heel andere tijd, ik denk er met veel plezier aan terug.