Gevallen wielerheld Gianni Wespelaer uit Kontich pakt uit met autobiografie
KONTICH – Gianni Wespelaer behoeft weinig introductie. Zijn palmares vult een boek. En kijk, afgelopen maand verscheen zijn autobiografie ‘Ik heb altijd mijn eigen koers gereden’ waarin hij zijn heldendaden en dopingescapades in chronologische volgorde opsomt. Alle vereisten om van een rennersautobiografie te mogen spreken zijn met andere woorden aanwezig. Zijn management bezorgde Radio Zuidrand een exclusief interview met Wespelaer, die ondanks zijn vedettestatus altijd die bescheiden jongen is gebleven.
Gianni Wespelaer heeft zacht gezegd al betere tijden gekend. ‘Ik woon momenteel bij mijn manager in Vremde. Mooi dorpje, daar niet van. Maar ik verblijf er vooral omdat ik aan de grond zit. Een verkeerde vastgoedinvestering hier en wat proceskosten daar. En weg was mijn geld. Ik weet wat je gaat opmerken. Een renner kan altijd wel ergens een pr-functie scoren. Aangezien ik persona non grata ben in de wielerwereld en mijn zelfrespect te groot is om uit te groeien tot een talkshowdecorstuk, ben ik genoodzaakt de rest van mijn leventje autobiografieën te schrijven. De miserie na een heldenbestaan, dat willen de mensen lezen.’
Over waarom hij deze autobiografie heeft geschreven, is hij kort. ‘Om geld te verdienen, tiens.’
In zijn autobiografie gaat het evenwel over zijn weg naar de top. Collega’s, wielerjournalisten of wielerfans: iedereen deelt in de klappen. Ook hijzelf of dat wil hij de lezer althans doen geloven. Want ja, wat is nu echt in wielrennen? De geruchten dat Wespelaer een fantast is, eigenlijk nooit bestaan heeft, klinken luider dan ooit. ‘Sceptici zullen er altijd zijn. Ik zit hier toch? De woorden die je noteert, spreek ik hier en nu uit. Of is het omdat mijn waarheid te pijnlijk is? Straks denk ik nog dat mensen de boodschapper in twijfel trekken om zich niet te hoeven ontfermen over de boodschap. Schrijf er tussen haakjes maar achter ‘trekt een gespeeld verbaasde blik’.’ (trekt een gespeeld verbaasde blik)
Een ander hardnekkige roddel: Wespelaer heeft zich bediend van een ghostwriter. ‘Leugens. Men gelooft van wielrenners alles. Behalve dat ze een fatsoenlijk boek kunnen schrijven. Al mag dat niet verwonderen, de bestaande wielerautobiografieën in acht genomen.’
Wespelaer groeide op in Kontich, ging naar school in Hove en resideert nu weliswaar tijdelijk in Vremde. In zijn autobiografie beschrijft Wespelaer uitvoerig hoe hij Lint – Kontich Kazerne – Lint en de Sint-Martinusprijs won. Heeft hij heimwee naar zijn jeugdjaren? ‘Wielrennen is bij uitstek de sport die de eigen jeugd weer tot leven wekt. Ik word elke keer week wanneer ik in Kontich kom. Dan denk ik: daar heb ik nog wedstrijden gefietst tegen leeftijdsgenootjes, ginds ben ik een keer goed op mijn bek gegaan en daar imiteerde ik de demarrages van mijn jeugdhelden. Hier startte alles. Mijn glorie en mijn ellende. Of ik indien mogelijk de klok zou terugdraaien? Ik denk het niet. Ik wist wat de risico’s van het spel waren. Ik heb gespeeld, was lang de winnaar en ben finaal gesneuveld. Uiteindelijk zijn mijn kinderdromen al bij al uitgekomen. Wist ik toen alleen veel wat wielrennen echt is.’
‘Ik heb altijd mijn eigen koers gereden’ (Gianni Wespelaer) is een uitgave van Lannoo. (MVG)