Marijke Vandebroeck (Aartselaar): ‘Vertrekken bij Open VLD was een bevrijding’

AARTSELAAR – Was er in Edegem tijdens de voorbije gemeenteraadsverkiezingen duidelijk een ‘Koen Metsu’-effect, dan verpulverde zijn partijgenote Sophie De Wit in Aartselaar vriend en vijand.  De N-VA behaalde er de absolute meerderheid (dertien van de 23 zetels) maar besloot alsnog Groen (twee zetels) mee aan boord te houden. Sp.a werd naar de oppositiebanken verwezen. Grote verliezer van de verkiezingen was Open VLD, dat meer dan acht procent of drie zetels verloor. Eigenlijk waren het er vier want half december liet Marijke Vandebroeck (58) weten dat zij de liberale partij zou verlaten om voortaan als onafhankelijke te zetelen. Wij gingen met haar praten in haar woning in de wijk Buerstede.

Marijke doet aan politiek met een boodschap. ‘Het is altijd mijn bedoeling geweest om mensen dichter bij elkaar te brengen. Wanneer je politicus bent is dat meegenomen want dan wordt je stem gehoord. Ik heb een hele leerschool doorgemaakt. Ik heb het geluk gehad om twaalf jaar ondervoorzitter te zijn geweest van de OCMW-raad. Hierdoor leer je sociale contacten te leggen en hoe je moet omgaan met groepen. Als schepen was ik zes jaar verantwoordelijk voor het milieu en alles wat daarmee verwant is. Op dat niveau kan je je stem laten gelden en iets betekenen.’

Marijke is in de gemeente bekend als de bezieler van ‘Aartselaar helpt Aartselaar’, een facebookgroep die bij de start in september 2015 hoopte ooit 1 500 leden te tellen. Twee jaar later was het zover. AhA ontsproot uit de facebookpagina High5-voor-Aartselaar. Met de opstart van AhA wilden de initiatiefnemers de bevolking aansporen om zelf zaken te organiseren.

Maar Marijke heeft nog heel wat andere dingen gerealiseerd. ‘Neem de Babellijn. Tijdens de oudejaarsperiode – voor veel mensen een moeilijke tijd – kunnen ze hun hart luchten bij een aantal vrijwilligers. Ook personen van buiten Aartselaar kunnen er terecht. Onze vrijwilligers zijn ‘gewone’ mensen en zijn dus niet opgeleid om medische of psychische problemen te bespreken. Ze willen de bellers in de eerste plaats de kans geven om hun hart te luchten. Desnoods verwijzen we hen door.’

Of neem De Lange Tafel, waarbij iedereen gerechten meebrengt en werken rond een bepaald thema. ‘In december ging het over verlies, maar ook eenzaamheid is bijvoorbeeld al aan bod gekomen. Gemiddeld komen er toch een vijftiental personen opdagen. Het is echter moeilijk om bij iedereen door te dringen. Sommige mensen sluiten zich op. Voor hen wil ik de deur openzetten en hen zeggen: ‘kijk, laat ons er zijn voor elkaar’. Nu, ik heb ook projecten met kinderen gedaan. Zij konden wensen ophangen voor zichzelf maar ook – en dat is belangrijk – voor iemand anders. Zo kreeg ik 200 plaatjes bij elkaar die we allemaal in onze ‘toverwilg’ hingen. Dat is een oude wilg die bij mij in de tuin staat.’

‘In 1994 ben ik vanuit de VLD gestart met een paaseierenactie. In het begin namen er 60 kinderen aan deel, op het einde, in 2012, waren dat er 200. Later groeide dat uit in een project waarbij kinderen hun overschot aan paaseieren konden terug brengen naar één van de zes bakkers uit de gemeente.  Vervolgens schonken we die eieren aan ‘De Kleine Vos’ in de Vosstraat in Antwerpen, een opvangtehuis. Het is plezant wanneer mensen mij koppelen aan dat gebeuren. Kijk, dit alles kon ik alleen maar realiseren dankzij mijn naambekendheid en die heb ik dan weer opgedaan in de politiek. Ik probeer harten te triggeren en hoop dat zij op hun beurt andere harten triggeren. Ik heb twee knuffelberen, die naar buiten komen tijdens de carnavalstoet en de jaarmarkt bijvoorbeeld. Het is al gebeurd dat een kind daar zo gehecht aan geraakte dat het wou dat de beer hem te slapen legde.’

Een ouder project van Marijke dat nu wat is stilgevallen maar dat ze later opnieuw leven wil in blazen is het ‘brand een kaarsje.’ Tijdens de winter kan men dan elke maandag een kaarsje branden als signaal voor mensen om te zeggen dat ze er voor elkaar willen zijn. Ik wil dat onze burgers voelen dat Aartselaar één is.’

 De boog van Aartselaar helpt Aartselaar staat dan weer naast de kerk. Het is de bedoeling om er in de loop van dit jaar een spreuk te plaatsen met ‘als je hier voorbijloopt moet je elkaar een compliment geven’. Nu hangen er vlaggetjes die hoop, vrede en geluk symboliseren. Mensen moeten wakker worden zodat ze zich kunnen inzetten voor anderen. Wanneer iemand me komt vertellen dat bepaalde kinderen met Sinterklaas te weinig speelgoed krijgen dan raad ik hen aan om iets te organiseren. Aan de boog hebben trouwens al speelgoedpakketten gehangen.’ De eerste boog werd na een storm in januari 2017, toen hij er amper drie maanden stond, vernietigd.

‘OPEN VLD MAG BLIJ ZIJN’

‘Samen leven’ is een slogan die Marijke hoog in het vaandel draagt. ‘Ook binnen een politieke partij vind ik dat heel belangrijk en net dat heb ik de voorbije zes jaar gemist bij de Open VLD. We hebben geprobeerd om tijdens de voorbije legislatuur een hechte groep te vormen maar dat is niet gelukt. Ik ga niet zeggen wat volgens mij de oorzaken zijn van de breuk want mijn mening is toch subjectief. Ik hou het liever wat oppervlakkig. Op bepaalde momenten was ik niet in staat om verder te werken aan projecten. Nu, als onafhankelijke, kan dat wel.’

Het ziet er inderdaad niet goed uit voor de blauwe familie in Aartselaar. Jarenlang bekleedden ze er de burgemeesterszetel, eerst met ex-gouverneur Camille Paulus (van 1989 tot 1993), daarna – met Marc Van den Abeelen, die in 2012 van het politieke toneel verdween. ‘Ik ga de komende zes jaar opnieuw beginnen. Ik wil iets betekenen en doen voor anderen. Ik sta nu boven alle partijen, ik kies geen kleur. Ik kan er voor iedereen zijn. Dat is een grote troef. Ik heb nog een aantal jaren voor de boeg waarin ik nog wat mooie dingen probeer te realiseren. Ik kom eigenlijk met alle partijen goed overeen. Ik heb een hele goede verstandhouding met de N-VA bijvoorbeeld, maar ook met de meeste andere partijen. Neen, ik heb er niet aan gedacht om uit de politiek te stappen want op deze manier gaan de deuren makkelijker voor je open. Anderzijds hoef ik, dankzij mijn onafhankelijkheid, minder drempels te nemen.’

Niet alle materies liggen Marijke even nauw aan het hart. ‘Wat me uiteraard het meest boeit zijn de bevoegdheden die ik zelf heb gehad. Ik ga me bijvoorbeeld niet bezig houden met het financieel beleid. Ik vertrouw de mensen die daarvoor de verantwoordelijkheid dragen. Dat één partij hier zo machtig is zie ik niet meteen als een probleem. Zolang men niet overdrijft en iedereen het zonlicht gunt, is er niets aan de hand. In Aartselaar staat de meerderheid open voor ideeën van anderen. Hier is de N-VA constructief en opbouwend bezig geweest. Indien ze hierin volharden dan vind ik dat fantastisch. Neem nu de boog waarover ik het eerder had. Eigenlijk heb ik daarmee een beetje stuk van de openbare weg ingepalmd maar de burgemeester maakte daar geen probleem van omdat ze me kende en de meerwaarde ervan inzag.’

‘Ik ga dan ook niet in de gemeenteraad zitten om oppositie te voeren, wel om mee te werken. Dat was voor mij, binnen de Open VLD, moeilijk geworden. Mijn vertrek was een soort bevrijding. Nu kan ik – voor zover het over lokale aangelegenheden gaat – voorstellen van ‘gewone’ mensen in de gemeenteraad ter sprake brengen.’

Het vertrek van Marijke uit de partij is in Aartselaar niet ongezien voorbij gegaan. ‘Ik heb massa’s felicitaties gekregen. Ik ben overstelpt met lof. Dit alles heeft me extra kracht gegeven om ermee door te gaan. Nu, de politiek is een deel van wie ik ben. Ik ben ermee groot geworden. Mijn oom was Daniel Coens, ooit minister van onderwijs en gestorven in 1993. Mijn neef is burgemeester in Damme. Mijn nicht is opgekomen in Zwijnaarde en mijn moeder heeft tot haar 63^ste aan politiek gedaan en was voorzitster van de CD&V in Schelle. Toen ik tien jaar oud was gingen we met zijn allen naar zee om er te afficheren voor mijn nonkel. En dan maar uitkijken of de ploeg van Lippens er niet aankwam om te overplakken. Ik was te jong om te beseffen wat er gebeurde maar ik vond het leuk: het was gewoon een familie-uitstap.’

MEDITATIE

Wat Marijke buiten haar politieke leven doet is niet meteen alledaags. ‘Boven Relex, de zwembadenwinkel van mijn zoon aan de Kontichsesteenweg, organiseer ik bijeenkomsten en doe er verschillende vormen van meditatie. Ik geef zelf energie met mijn handen. Dat werkt helend. Ik geef energie door. Eigenlijk ben ik toevallig tot het besef gekomen dat ik die gave had. Ik heb twee kinderen, die allebei op zeer jonge leeftijd met reuma werden geconfronteerd. Kaatje is op de klassieke manier behandeld: kliniek uit, kliniek in. Niets hielp.’

‘Toen mijn zoon Jasper drie jaar oud was merkte ik dat hij, net als zijn zus, als een pudding in elkaar zakte. Mijn besluit stond vast: ik dacht er niet aan om ook hem te onderwerpen aan al die onderzoeken in ziekenhuizen. Door hem eens goed vast te nemen en te knuffelen leek de pijn weg te ebben. Je zag en hoorde die gewoon uit zijn lichaam verdwijnen Nu nog kan hij door rustig te blijven en goed op zijn ademhaling te letten, pijn verdrijven. Natuurlijk kan je niet alles op deze manier oplossen maar het helpt je wel een hele stap vooruit. Vanaf het moment dat hij me zag was hij al half genezen. Nu, dat heeft ook nadelen. Ik was immers de enige die hem kon helpen. Ik heb mijn baan in de kliniek ervoor opgegeven. Ik stond aan operatietafels maar liet die vallen om er 24 uur op 24 voor hem te zijn.’

Het merkwaardige is dat Marijke deze gave al op jonge leeftijd in zich had, zonder het zelf te beseffen. ‘Tien jaar geleden kwam ik een man tegen die mijn vriend was toen ik zeventien jaar oud was. Ik vertelde waar ik mee bezig was. Hij schrok niet. Al van toen hij me kende was hij ervan overtuigd dat ik mensen kon genezen en gelukkig maken. Hij heeft me toen aangemoedigd om mijn werk meer uit te bouwen. Liefde geven is mijn vak. Ik pak mensen  vast. Mijn knuffels bezorgen hen meer energie. Dat doorgeven en ervoor zorgen dat iemand sterker in het leven staat: iets mooier is er toch niet?’ (EM)