Waarom Victor ook een beetje de held is van Wilrijk, Borsbeek en Kontich
BORGERHOUT – Victor Campenaerts heeft vandaag het werelduurrecord wielrennen gebroken. Dat werd uitbundig gevierd in Borgerhout maar ook in de Zuidrand heeft men een heel klein beetje reden om fier te zijn.
In Wilrijk mag men fier zijn omdat Victor er werd geboren. Nu had dit zuiver met de ligging van het ziekenhuis te maken want de familie woonde toendertijd in Hoboken. In Kontich slaat men zich op de borst omdat hij er in februari 2010 zijn eerste koers, het clubkampioenschap van Dijlespurters won. Tenslotte zal men in Borsbeek nog even terugdenken aan de profkoers van 2017 die werd gewonnen door Campenaerts. Jammer genoeg staat de wedstrijd niet op de officiële UCI-kalender zodat de overwinning niet wordt erkend en niet op het palmares van Victor voorkomt.
Maar het meeste feest vierde men in Borgerhout. Dienstencentrum Den Bleek aan de Montensstraat in Borgerhout was aardig volgelopen om de (succesrijke) aanval van Victor Campenaerts (27) op groot scherm te volgen. Niet toevallig want zijn kranige oma, Gilberte Nuitten (91) woont er al meer dan drie jaar in een serviceflat. Ze hield zich 55 minuten kranig. De laatste vijf minuten van de uurrecordpoging van haar kleinzoon duurden echter een eeuwigheid. ‘En nu ga ik naar de Mombasa’, lachte ze na afloop. ‘Alé, als we daar nog binnen kunnen.’
‘Victor is een heel moedige jongen’, verklapte Gilberte voor aanvang van het langste uur uit haar leven. ‘Ja, het is al een tijdje geleden dat ik hem heb gezien. Dat heeft verschillende redenen. Toen hij bij Lotto-Jumbo reed, koerste hij vaak in de buurt en sprong hij makkelijker binnen. Nu bij Lotto Soudal is zijn programma internationaler en ligt dat wat moeilijk. Bovendien is hij verhuisd naar Leuven en zit hij vaak bij zijn vriendin. Victor is een lief manneke. Ik heb de bloemen gekregen die hij won in de tijdrit van de Tirreno Adriatico en er zat ook een omslag bij: ‘Voor mijn allerliefste bommaatje xxx’, stond erop. Leuk hé.’
Niet alleen in het dienstencentrum werd hevig gesupporterd voor wat er zich in Mexico afspeelde, ook even verderop in buurtcafé Mombasa aan het Moorkensplein, in de schaduw van het districtshuis. ‘Sinds 40 maanden is Borgerhout mijn nieuwe thuis. Voordien heb ik 60 jaar op het Kiel gewoond. Mijn zoon dacht dat het een goed idee was om de poging van Victor hier op groot scherm te volgen. ‘Doe geen moeite’, antwoordde ik hem. ‘Ik heb het al gevraagd en de directie is erop ingegaan. Ik had de kans om mee te gaan naar Aguascalientes maar ik heb dat geweigerd. Ik wil niemand tot last zijn. De reis schrikte me niet af maar ik moet altijd ‘aanhangen’ wanneer ik stap. Ik wilde niemand tot last zijn. Ach, hier is het ook leuk en in de Mombasa niet minder denk ik wanneer ik de beelden op tv zie. Hij wordt uitgebaat door een andere zoon, Bob. Je kan er de fiets bewonderen waarmee Stan Ockers in 1955 wereldkampioen werd.’
‘Na afloop was het niet makkelijk om bij oma te geraken. Iedereen wou haar feliciteren. Ze werd omringd door fotografen en VTM nam een zoveelste interview af. ‘Hoe ik me voel? Speciaal. Neen, ik mag niet zeggen dat ik zenuwachtig was. Ik weet alleen maar één ding: dit is geweldig.’ Ze kan niet wachten om naar de Mombasa te gaan. Mijn familie zit hierachter. Zij mogen mij voeren.’ (EM/ Foto Dienstencentrum Den Bleek)